Bart Schreurs werkt al sinds 2005 in het ZOL als sanitair werktuigkundige. Dat doet hij met een heerlijke levensvreugde en positieve ingesteldheid die besmettelijk werkt. “Mijn job is mijn hobby: ik leer élke dag bij en maak het beste van elk moment.”
Je bent sanitair werktuigkundige bij het ZOL. Wat houdt die job precies in?
Bart: “Ik sta in voor het onderhoud van het gebouw zoals leidingen maken en ontstoppen. Dus eigenlijk doe ik hetzelfde als Dr. Stockx: ik maak de leidingen vrij!” (lacht) “Daarnaast doe ik ook laswerk en zorg ik dat de juiste medische gassen op de juiste plaatsen terechtkomen in het ziekenhuis. Die jobcombinatie is niet gebruikelijk, maar is zo gegroeid omdat ik een opleiding lassen-constructie-fotolassen en achteraf een herscholing verwarming, sanitair en brandertechnieken heb gevolgd. Dat vind ik net zo fijn aan het ZOL: er wordt rekening gehouden met mij als persoon. De job die ik doe, is er eentje op míjn maat.”
Hoe is het om in een niet-medische job in een ziekenhuis te werken?
Bart: “Vroeger heb ik bij grote bedrijven in de privésector gewerkt, en daarom stond ik in het begin toch wat twijfelachtig tegenover werken in een ziekenhuis. Maar toen ik eenmaal aan de slag ging in het ZOL, was ik helemaal overtuigd. Ik leer er nog steeds elke dag bij en de medische omgeving inspireert me enorm. Zo koop ik regelmatig tijdschriften en boeken over het functioneren van het menselijk lichaam. Dat intrigeert me enorm. Andere mensen gaan misschien fietsen of bloemschikken, maar voor mij is bijleren over het lichaam echt een hobby geworden. Ik kan daar in opgaan net zoals mijn job: ik doe het zo graag dat het elke dag als vrijdag aanvoelt. De weken vliegen gewoon voorbij.”
En zelfs in je vrije tijd zet je je in voor het ZOL. Zo vrolijk je al sinds 2006 patiënten op rond kerst, verkleed als kerstman.
Bart: “Klopt! Dat is eigenlijk heel toevallig gekomen. Mijn oudste zoon is op 4 december 2005 prematuur geboren in het ZOL en bijgevolg moest hij daar drie maanden verblijven. Toen op een dag Sinterklaas langskwam, vergaten mijn vrouw en ik eventjes alle moeilijkheden. Dat was zo’n mooi moment dat ik het idee kreeg om hetzelfde te doen als kerstman. Elk jaar doe ik dat dan ook op vrijwillige basis op een tiental afdelingen, waaronder Pediatrie en Oncologie. Af en toe laait de emotie hoog op en krijgen patiënten de tranen in hun ogen. Ik vind het prachtig dat ik op die manier mensen even hun problemen kan laten vergeten.”
Wat is je mooiste herinnering uit je hele carrière bij het ZOL?
Bart: “Een tijd geleden was er een technieker te dicht bij een MRI-scanner gekomen. Resultaat: een klein motortje dat hij bij had, was door het sterke magnetische veld in de scanner terechtgekomen. Mijn werkleider belde mij onmiddellijk op om een creatieve oplossing te vinden. Toen heb ik een hele constructie gebouwd met een oude PE-buis, touwen en een boormachine en lukte het uiteindelijk na heel wat trekwerk aan de koorden met een team van 5 mensen om het motortje uit het magnetische veld te krijgen. Niet alleen het teamwerk, maar ook het volledige vertrouwen dat ik krijg om mijn job in het ZOL uit te voeren, vind ik fantastisch.”
Zou je ooit nog ergens anders willen werken?
Bart: “Nee, het ZOL is zeker weten mijn laatste halte. Mijn werk is mijn hobby en ik maak het beste van elke dag. De sfeer zit hier ook goed: hoewel we met 3500 zijn, ken ik toch bijna de helft bij naam. Dat maakt het zo fijn werken hier. Als ik mijn leven bekijk van vroeger tot nu, wéét ik dat het zo heeft moeten zijn. Ik ben heel content met mijn job, en raad iedereen met de juiste capaciteiten en ingesteldheid aan om ook hier te komen werken!”