Luc Stockx mag je gerust een pionier noemen. Hij bouwde mee de interventieradiologie in België uit en deed mee aan tv-programma Topdokters om mensen te sensibiliseren. Een Topdokter die net zo ambitieus is achter de schermen als op je tv-scherm. “Ik zou niet behandeld willen worden door een niet-ambitieuze arts: je geeft tenslotte je leven uit handen.”
Je bent interventieradioloog. Wat houdt die functie precies in?
Luc: “Waar een klassieke radioloog diagnoses stelt aan de hand van medische beelden, behandelt een interventieradioloog patiënten. We prikken in de lies en gaan de slagader binnen met katheters om bijvoorbeeld bloedklonters weg te halen. Onze focus ligt daarbij op de hersenen, bijvoorbeeld hersenbloedingen of beroertes door een bloedklontertje. Als interventieradiologen zijn we vaak de last resort voor levensbedreigende gevallen. We helpen patiënten die niet meer geholpen kunnen worden of anders veel meer risico zouden oplopen. Hen redden, geeft enorm veel voldoening. Dat is waarvoor ik het doe, want de job is natuurlijk heel zwaar. Je moet constant klaarstaan: héél je leven draait om je job.”
Jij hebt eigenlijk mee aan de wieg gestaan van deze vrij recente specialisatie.
Luc: “Tijdens mijn studies is men wereldwijd met interventieradiologie gestart, iets dat mij onmiddellijk fascineerde. Ik ben heel snel op die interventietrein gesprongen, erover beginnen lezen en naar congressen geweest. Toen het UZ Leuven daarvan hoorde, vroegen ze me om de interventieradiologie daar mee te helpen uitbouwen. Dat stond toen overal nog in zijn kinderschoenen. We konden nergens een opleiding volgen, dus wisselden we informatie uit met collega’s uit het buitenland en leerden we zo van elkaar. In 2000 ben ik naar het ZOL gekomen, waar ik alle steun heb gekregen van collega’s en directie om dat hier ook uit te bouwen. Nu, bijna 20 jaar later, zijn we wellicht het grootste niet-universitaire centrum van interventieradiologie in België.”
Onlangs heb je meegedaan met de tv-serie Topdokters. Hoe vond je die ervaring?
Luc: “Ik stond in het begin heel weigerachtig tegenover een deelname, maar ik wilde mensen echt duidelijk maken wat de job van interventieradioloog inhoudt. Meer nog: ik heb meegedaan om mensen te sensibiliseren snel naar het ziekenhuis te gaan bij een acute beroerte. Ik heb nadien heel wat positieve berichten ontvangen, zelfs van ex-patiënten die zeiden dat ze nu pas begrijpen wat ik juist heb gedaan. En daar heel dankbaar om zijn. Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik het heb gedaan, want ze hebben ons hele team heel respectvol en correct in beeld gebracht.”
Je hebt duidelijk jobfierheid.
Luc: “Ja, ik vind het onze morele plicht als arts om zo goed mogelijk ons best te doen. Niet alleen tijdens de ingreep, maar ook door op de hoogte te blijven van nieuwe ontwikkelingen en altijd ambitieus te zijn. Ik zou zelf niet behandeld willen worden door een niet-ambitieuze arts: je vertrouwt tenslotte je leven aan iemand toe. Maar wanneer ik straks 65 ben, is het ook gedaan en ga ik op pensioen. Het zou fout zijn om een plek voor jongeren te bezetten en een karikatuur van jezelf te worden. Ik ga nog een aantal jaren keihard werken zoals ik elke dag doe, en daarna zal ik op een andere manier moeten leren genieten van het leven. Al weet ik nu nog niet hoe dat precies moet.” (lacht)
Waarom vind je het ZOL zo’n goede werkplek?
Luc: “Het begint al met het aanrijden ’s morgens: een ziekenhuis dat zo mooi in het groen ligt, vind je niet snel. Het ziekenhuis zelf is ook heel ruim, licht en goed verzorgd. Ik kom in veel ziekenhuizen om collega’s te helpen met nieuwe technieken, en dan denk ik heel vaak: ‘hier zou ik niet willen werken’. In het ZOL is iedereen ook enorm vriendelijk, en dat heb ik pas echt gemerkt toen ik hier zelf patiënt was met mijn knieongeval. Ik kan me geen beter ziekenhuis dromen om in te werken.”