Stephanie Froidmont begon haar stage op de hartbewaking bij het ZOL in 2013 en was er zó tevreden dat ze er na haar banaba is teruggekeerd. Dat ze haar job mee naar huis neemt, mag je wel heel letterlijk nemen, want onlangs redde ze onderweg nog iemands leven. “Het geeft een fantastisch gevoel wanneer patiënten onverwacht herstellen.”
Was verpleegkundige altijd al je droomjob?
Stephanie: “Eigenlijk wel, maar zonder dat ik het zelf wist. Ik wilde altijd een beroep uitoefenen waarbij ik mensen kon helpen en in teamverband kon werken. Maar het was pas in het vijfde middelbaar dat ik me realiseerde dat verpleegkunde daarvan eigenlijk de perfecte definitie is. Ik wist altijd al dat ik zou gaan verder studeren, maar toen was het ineens perfect duidelijk voor mij wát ik dan zou gaan studeren. Tijdens mijn opleiding vond ik intensieve zorgen enorm boeiend en koos ik dan ook om te gaan werken in een ziekenhuis. Mensen helpen en echt het verschil kunnen maken maakt de job heel uitdagend.”
Je woont in Bilzen, dus zijn er ziekenhuizen dichter bij huis. Waarom wilde je toch in het ZOL komen werken?
Stephanie: “Nadat ik mijn stage had gelopen in het ZOL op de afdeling hartbewaking, wist ik meteen dat ik mijn plekje gevonden had en was ik ook enorm blij dat ik mocht blijven. Ik vind het niet erg om iets verder te moeten pendelen, want het ziekenhuis staat hoog aangeschreven en ik ben echt trots om hier te werken. Kritisch zieke patiënten en reanimaties komen vanuit andere ziekenhuizen naar het ZOL dus ik kan hier meewerken aan de uitdagendere cases. Dat vind ik altijd heel interessant.”
Je werkt dus echt in tandem met je collega’s. Hoe ziet een doorsnee dag er voor jou uit?
Stephanie: “Als verpleegkundige sta ik vooral in voor het contact met de patiënten: ik verzorg er meestal drie tegelijkertijd. Ik kijk de medicatie na, interpreteer en valideer alle parameters maar denk ook mee kritisch na samen met de arts. We bekijken dan samen als team wat we kunnen doen. We hebben een fantastisch team dat sterk aan elkaar hangt, en die waardering van collega’s vind ik heel belangrijk op de werkvloer. Maar ook de waardering van patiënten zelf geeft me voldoening. Wanneer een kritisch zieke patiënt hersteld is – soms tegen alle verwachtingen in – en achteraf een babbeltje komt slaan, geeft ons dat een fantastisch gevoel als team.”
Onlangs heb je op weg naar het werk nog iemands leven gered. Hoe is dat juist gebeurd?
Stephanie: “Ik was naar het werk aan het rijden toen ik een aantal wagens aan de kant van de weg zag staan. Een vrouw lag bewusteloos op de grond en de mensen die al aanwezig waren, zeiden dat ze de ambulance al hadden gebeld en dat de vrouw geen CPR nodig had. Gelukkig heb ik hen als verpleegkundige toch kunnen overtuigen dat reanimatie wel nodig was. Ondertussen kwamen twee van mijn collega’s ook aan en hebben we de vrouw met ons drie gereanimeerd. Vervolgens heb ik de vrouw een week lang verzorgd op onze afdeling en is ze gelukkig volledig hersteld.”
Verpleegkundige wordt vaak gezien als een job voor vrouwen. Is dat op jouw afdeling net zo?
Stephanie: “In de verpleegkunde staan inderdaad vooral vrouwen, ook op onze afdeling. Natuurlijk staan we ons mannetje wel, maar er mogen gerust wat meer mannen op onze afdeling komen werken. Het werk op hartbewaking is zeker niet te onderschatten, dus er zou zeker wat mannelijke versterking mogen komen!”