Yamina Kherouach werkt al sinds 1999 in het ZOL, eerst als verpleegkundige op verschillende afdelingen, nu als hoofdverpleegkundige op de pneumologie. Daarmee bewijst deze powervrouw dat als je écht iets wil, je het ook kan: “Als je twee stappen vooruitzet en één achteruit, heb je toch maar mooi een stap gewonnen.”
In 1999 ben je als verpleegkundige gestart in het ZOL. Waarom heb je voor die job gekozen?
Yamina: “Gek genoeg denk ik dat ik dat aan tv-programma’s als ER en Flying Doctors te danken heb. De samenwerking tussen artsen en verpleegkundigen die daar heerste vond ik heel interessant en dat zorgde er uiteindelijk voor dat ik verpleegkunde ben gaan studeren. Iets waar ik nog steeds absoluut geen spijt van heb! Het is een zeer uitdagende én afwisselende job die nooit gaat vervelen. En dat ik op deze manier mensen echt kan helpen, is natuurlijk mooi meegenomen.”
Ondertussen ben je al enkele jaren hoofdverpleegkundige op de afdeling pneumologie.
Yamina: “Klopt! Op het moment dat ze me die functie aanboden, was ik adjunct-hoofdverpleegkundige op de afdeling neurochirurgie. Geen vanzelfsprekende switch, maar ik hou wel van uitdagingen. Ik wist toen niet veel over pneumologie, maar dat liet me ook toe om mijn eigen weg te bewandelen. Het was niet altijd gemakkelijk, maar gelukkig kon ik rekenen op een fantastisch team en een geweldige adjunct die me bijstond. Ik bekijk het altijd positief: als je twee stappen vooruitzet en terug één achteruit, heb je toch mooi een stap gewonnen.”
Waaruit bestaan je taken als hoofdverpleegkundige zoal?
Yamina: “Elke dag is anders. Op onze afdeling zijn er veel meer spoedopnames dan bijvoorbeeld de geplande ingrepen op de chirurgische afdeling. Dat maakt het interessant en uitdagend tegelijk, want je moet altijd je hoofd erbij houden. De onvoorziene omstandigheden vind ik net het leukst: dan ben je bijvoorbeeld administratie aan het doen en krijg je een dringende telefoon dat het niet goed gaat met een patiënt. Dan moet je snel schakelen en beslissingen maken. Om dat dan tot een goed eind te brengen, geeft me heel veel voldoening. Maar het allerbelangrijkste vind ik om mijn team te coachen en hen hun capaciteiten te laten inzien, die ze vaak zelf niet zagen. Hen stimuleren om te kijken wat hun mogelijkheden zijn en die dan ook bereiken, dat is prachtig.”
Een leidinggevende rol is niet heel vanzelfsprekend voor een vrouw met een migratieachtergrond. Hoe ervaar je dat zelf?
Yamina: “Toen ik eind jaren ’90 startte, had ik inderdaad niet veel voorbeelden om naar op te kijken. Gelukkig zie je vandaag meer en meer artsen, verpleegkundigen en leidinggevenden met een migratieachtergrond. Zo hebben we onlangs een vereniging opgestart, VAMOS (Vlaamse Associatie van Artsen, Verpleegkundigen en Paramedici van Magrabijnse Origine voor Solidariteit) waarin we onze kennis bundelen en overbrengen naar zorgprofessionals én patiënten, ook zonder migratieachtergrond. Een voorbeeld: een thuisverpleegkundige heeft een diabeetpatiënt tijdens de ramadan maar omdat hij insuline krijgt, moet hij toch eten tegen zijn overtuiging in. Hoe kan ze hiermee omgaan? Of nog: de voordelen van palliatieve sedatie uitleggen wanneer de patiënt hier om culturele redenen twijfelachtig tegenover staat. We proberen via onze vereniging wetenschap en cultuur samen te brengen om een correct antwoord en advies te kunnen geven voor iedereen.”
Klinkt alsof je visie in het ZOL ook helemaal ondersteund wordt.
Yamina: “Inderdaad! Het is een heel uitdagend ziekenhuis waarin je elke dag kan bijleren, maar ook de kans krijgt om jezelf te ontplooien en door te groeien. Toen ik bijvoorbeeld als verpleegkundige ben gestart, heb ik op zowat elke afdeling gestaan. Dat is natuurlijk handig als je eens moet invallen op een andere afdeling, maar zo ontdek je zelf ook waar je eigen voorkeur ligt. In het ZOL word je gestimuleerd om uit te groeien tot de persoon die je zou willen zijn.”